Dr G S Amur Interview

Dr Gururaj Shyamachrya Amur well known literary critic, recently completed 90 on May 8, 2015. On May 31, 2015 he was felicitated by his peers and well wishers in Dharwad by releasing his two latest books; one a scholarly study on the philosophical foundations of Kuvempu and another a lively Autobiography. A felicitation volume is also being released. Several critics and scholars spoke in a seminar in Dharwad on the occasion.

Clearly his spring of creativity continues to flow. Below is a conversation between Dr G S Amur and Shivanand Kanavi, which has been published in the felicitation volume in full.

Excerpts appeared in the Sunday supplement of Kannada Prabha of May 31, 2015.

Dr Gururaj Shyamacharya Amur well known literary critic, recently completed 90 on May 8, 2015. On May 31, 2015 he was felicitated by his peers and well wishers in Dharwad by releasing his two latest books; one a scholarly study on the philosophical foundations of Kuvempu and another a lively Autobiography. A felicitation volume is also being released. Several critics and scholars spoke in a seminar in Dharwad on the occasion.

Clearly his spring of creativity continues to flow. Below is a conversation between Dr G S Amur and Shivanand Kanavi, which has been published in the felicitation volume in full.

Excerpts appeared in the Sunday supplement of Kannada Prabha of May 31, 2015.

ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರತ್ಯಭಿಜ್ಞಾನದ ಆವಶ್ಯಕತೆ

(ಡಾ. ಜಿ.ಎಸ್. ಆಮೂರ ಅವರ ಜೊತೆ ಶಿವಾನಂದ ಕಣವಿಯವರ ಮಾತುಕತೆ)

ಶಿವಾನಂದ ಕಣವಿ : ನಿಮ್ಮ ಇತ್ತೀಚಿನ ಕೃತಿ ‘ಲೋಕಯಾತ್ರೆ(ಮಹಾಭಾರತದ ದರ್ಶನದಲ್ಲಿ)ಯಲ್ಲಿ ಸಾಂಖ್ಯದರ್ಶನದ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ವಿಸ್ತಾರವಾಗಿ ಚರ್ಚಿಸಿದ್ದೀರಿ.

ಜಿ.ಎಸ್.ಆಮೂರ : ಸಾಂಖ್ಯ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ೨೪ ಮೂಲ ತತ್ವಗಳಿವೆ. ನಂತರ ವೇದಾಂತಿಗಳು ಈಶ್ವರನನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ೨೫ ತತ್ವಗಳೆಂದರು. ಅವರು ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ‘ಈಶ್ವರ ಎಂಬ ಶಬ್ದವನ್ನುಪಯೋಗಿಸದೆ ೨೫ ನೇ ತತ್ವ ಎಂದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಭಿನ್ನಮತೀಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳೂ ಇವೆ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ನಾನು ಅಭ್ಯಸಿಸಿ ಒಂದು ಮೂಲ ಕಾಸ್ಮಾಲಜಿಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡೆ. ಈ ವಿಶ್ವದ ಸೃಷ್ಟಿ ಹೇಗಾಯಿತು? ಅದೇ ರೀತಿ ಲೋಕ ಎಂದರೇನು? ಮನುಷ್ಯಲೋಕ ಎಂದರೇನು? The human world is part of the cosmos. ಅಲ್ಲಿರುವ ಮೂಲ ತತ್ವಗಳು ಸಾಂಖ್ಯದ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರಕೃತಿ ಮತ್ತು ಪುರುಷ. ಪ್ರಕೃತಿ ಜಡ, ಪುರುಷ ಚೈತನ್ಯ. ಜಡ ಪ್ರಕೃತಿಯಿಂದ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪುರುಷ ಅದಕ್ಕೆ conjoin ಆದಾಗ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ಆದರೆ ಪುರುಷ ಎಂದರೆ ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ ಅಂತಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ?

ಆಮೂರ : ಹೌದು, ಪುರುಷ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತನಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ‘ಅಯೋನಿಜ ಎನ್ನುತ್ತೇವೆ. ನನಗನಿಸಿದಂತೆ ಕ್ಷೇತ್ರ ಮತ್ತು ಕ್ಷೇತ್ರಜ್ಞ ಎಂದು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಪದೇ ಪದೇ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಷೇತ್ರ ಎಂದರೆ ಪ್ರಕೃತಿ, ಕ್ಷೇತ್ರಜ್ಞ ಎಂದರೆ ಪುರುಷ. ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಎರಡು ತತ್ವಗಳೂ ಅಡಕವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಕ್ಷೇತ್ರ ಮತ್ತು ಕ್ಷೇತ್ರಜ್ಞ ಕೂಡಿ ಮನುಷ್ಯನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಚೈತನ್ಯವೂ ಬಂತು, ಜಡತ್ವವೂ ಬಂತು. ಒಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯೆಂದರೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿ spiritual ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಎಂದು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮದ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಿದರೆ ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ they describe the body and its anatomy. ಅದನ್ನ ಇವರು ತಪ್ಪು ಅರ್ಥಕೊಟ್ಟು metaphysical ಎಂದರು. Infact spiritus ಎಂದರೆ ಮೂಲವಾಗಿ inhaling and exhaling. It has nothing to do with ಆತ್ಮ ಅಥವಾ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ.

      ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಎಂದರೇನು ಎಂದು ಮಹಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ವಾಖ್ಯೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲಿ ದೇಹದ ವಿವಿದ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಹೆಸರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಉದಾ: veins, nerves ಇತ್ಯಾದಿ.

      ‘ಯಾತ್ರೆ ಎಂದರೆ ಮನುಷ್ಯನ ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಸಾವಿನವರೆಗಿನ ಪಯಣ. ಯಾತ್ರೆಯ ಸ್ವರೂಪವೇನು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತ ಅವರು (ಮಹಾಭಾರತಕಾರರು) ಹೇಳುತ್ತಾರೆ : ಒಂದು ದೀರ್ಘ ಪಯಣಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡುವಾಗ ಕೆಲವು ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ನೀವು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪಾಥೇಯ (ಬುತ್ತಿಗಂಟು) ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಈ ಪಾಥೇಯ ಎಂದರೇನು ಎಂಬ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳು ಎಂದು (ಮಹಾಭಾರತಕಾರರಿಂದ) ಉತ್ತರ ದೊರೆಯಿತು. ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳೆಂದರೆ ಧರ್ಮ, ಅರ್ಥ ಮತ್ತು ಕಾಮ, ಇದಕ್ಕೆ ತ್ರಿವರ್ಗಗಳೆಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ನಾಲ್ಕು ಎನ್ನುವದಿಲ್ಲ. ಈ ಯಾತ್ರೆಯ ಅನುಭವವೇನು ಎಂದಾಗ ಸುಖ-ದುಃಖದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಸುಖ-ದುಃಖಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ‘ಖ’  is the hole in the wheel, where the axle fits in. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇದು ಸರಿಯಾದ ಅರ್ಥ. ಇದು ನುಣುಪಾಗಿದ್ದರೆ ಅದು ಸುಖ, then the journey will be comfortable. ಘರ್ಷಣೆಯಿದ್ದರೆ ಅದು ದುಃಖ. ಈ ರೀತಿ ಸುಖದುಃಖಗಳು ಈ ಯಾತ್ರೆಯ ಅನುಭವಗಳು.

      ಆಮೇಲೆ ಬರುವ ಪ್ರಶ್ನೆ : What are the phases of this journey? ಅದಕ್ಕೆ ಆಶ್ರಮಗಳ ಕಲ್ಪನೆ ಕೊಡಲಾಯಿತು. ಮೊದಲು ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯ ನಂತರ ಗೃಹಸ್ಥ, ವಾನಪ್ರಸ್ತ ಮತ್ತು ಸಂನ್ಯಾಸ. ಈ ನಾಲ್ಕು ಆಶ್ರಮಗಳು ನಮ್ಮ ಇಡೀ ಜೀವನದ ಹಂತಗಳು. ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಮರಣದವರೆಗೆ ಯಾತ್ರೆಯನ್ನು ಇವು ನಿರೂಪಿಸುತ್ತವೆ. ಆ ಮೇಲೆ ಬಂದ ಪ್ರಶ್ನೆ: What is the goal? ಇವು ಎರಡಿವೆ : ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಸ್ವರ್ಗ. ಇದು ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ಮತಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದಿದೆ, ಅಂದರೆ ನಿಮ್ಮ ಕರ್ಮಗಳ ಫಲ. ಉದಾ: ಧರ್ಮರಾಜ ಕೊನೆಗೆ ಸ್ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಕಾಲಿಡುವಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಅವನು ಸಿಂಹಾಸನದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ದುರ್ಯೋಧನನನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಾನೆ. ಅಪ್ಸರೆಯರೆಲ್ಲ ಅವನನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದು ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗ ಅವನು ದುರ್ಯೋಧನನು ಇರುವ ಸ್ಥಳ ಸ್ವರ್ಗವಾದರೆ ಅದು ನನಗೆ ಬೇಡ. ನನ್ನ ತಮ್ಮಂದಿರು ನರಕದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನಾನು ಅಲ್ಲಿಗೇ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವನಿಗೆ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ : ಯಾರೇ ಒಳ್ಳೇ ಕಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಅದರ ಪ್ರತಿಫಲ ಮೊದಲು ಸಿಗುತ್ತದೆ. ನಿನ್ನ ತಮ್ಮಂದಿರು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪುಗಳಿಂದ ಅವರೀಗ ನರಕದಲ್ಲಿದ್ದು ಆಮೇಲೆ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ದುರ್ಯೋಧನನು ತಾನು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗಾಗಿ ಆಮೇಲೆ ನರಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ.

      ಆ ಲೋಕದ ನಿಯಮಗಳೇ ಬೇರೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಲು ಈ ದೃಷ್ಟಾಂತವನ್ನು ಕೊಡಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಗುರಿ ಎಂದರೆ ಮೋಕ್ಷ. ಒಂದು ರೀತಿಯಿಂದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಾನವನಿಗೂ ಮರಣದ ಮುಖಾಂತರ ಸಂಸಾರದಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ದೊರಕೇ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಇದು ನಕಾರಾತ್ಮಕ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವಾಯಿತು. ನನಗನಿಸುವಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದಕ್ಕೊಂದು ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವಿದೆ. ಸಂಸಾರ ದುಃಖಮಯ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಎಲ್ಲಾ religionಗಳೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಉದಾ: ಬೌದ್ಧಧರ್ಮದ ಪ್ರಕಾರ ಜಗತ್ತು ದುಃಖಮಯವೇ. ಹೀಗಿದ್ದ ಮೇಲೆ ಇಂಥ ಸಂಸಾರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವದು ಸಂತೋಷದಾಯಕವಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಾದರೆ ಜೀವನ್ಮುಕ್ತ ಎಂದರೇನು? ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಇದರ ಚರ್ಚೆಯಿದೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಿಸ್ಥಿತಿ ಎಂದರೆ ಮೋಕ್ಷ ಸ್ಥಿತಿಯ ವಿವರವಾದ ವರ್ಣನೆಯಿದೆ. ‘ಏಷಾ ಬ್ರಾಹ್ಮೀಸ್ಥಿತಿಃ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಸಮಚಿತ್ತ, ದ್ವಂದ್ವರಹಿತ ವಾಗಿರುವುದೂ ಮೋಕ್ಷವೇ. ಅಂದರೆ ಜೀವಂತವಿದ್ದಾಗಲೂ ನೀವು ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬಹುದು. ಇದರಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು irritant ಎಂದರೆ, ವರ್ಣಗಳ ಚರ್ಚೆ ಬಂದಾಗ; that is an empirical description of the world. ‘ಚಾತುರ್ವರ್ಣಂ ಮಯಾಸೃಷ್ಟಂ ಗುಣಕರ್ಮ ವಿಭಾಗಶಃ ಎಂದು ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತದಲ್ಲ - ಇದು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಮಿಶನರಿಗಳು ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಮಾಡಿದ ದೋಷಾರೋಪಣೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ವಿಷಯವು ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ಈಡಾಗಿದೆ. ಉದಾ: ಒಬ್ಬ ಋಷಿ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ: ‘ಎಲ್ಲರೂ ಬ್ರಹ್ಮನಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದಾಗ ಒಬ್ಬರು ಹೆಚ್ಚು, ಒಬ್ಬರು ಕಡಿಮೆ ಎಂದರೆ ಹೇಗೆ?

      ಮಹಾಭಾರತವನ್ನು ಅಕ್ಷರಶಃ ಅರ್ಥೈಸಬಾರದು. ಉದಾ: ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಪುರುಷ ಮುಖದಿಂದ ಉದ್ಭವಿಸಿದರು, ಶೂದ್ರರು ಪಾದದಿಂದ ಇತ್ಯಾದಿ. ಇದು ನಮ್ಮ ಅಧ್ಯಯನದ ಮೇಲೆ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರಿಂದಾದ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ. ಇದು ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ಹತ್ತುಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಬಾಳಿದ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇವೆ. ಅದರ ಅರ್ಥ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ಅಷ್ಟು ವರ್ಷ ದೇಹರೂಪದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಅಂತಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ ‘ಜೀವೇಮ ಶರದಃ ಶತಂ. ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಗಹನವಾಗಿ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ನಮ್ಮ ಪಠ್ಯಗಳನ್ನು ನಾವು ಅಕ್ಷರಶಃ ಅರ್ಥೈಸಬಾರದು. ಉದಾ: ಈಗ ನಾನು ಬದುಕಿದ್ದರೆ ನಾನು ಐದುಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಅಥವಾ ಹತ್ತು ಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಬದುಕಿದ್ದೇನೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಏಕೆಂದರೆ, ಅಷ್ಟು ಕಾಲ ಬಾಳಿದ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರ ಜ್ಞಾನ ನಮಗೆ ಲಭ್ಯವಾಗಿದೆ. What is life? Ultimately life is quality. ನನಗಿಂತ ಕೆಲವು ಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಹಿಂದೆ ಹುಟ್ಟಿದವನು ನನಗಿಂತ ಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಬಡವನಾಗಿರುವುದು ಸ್ವಾಭಾವಿಕ. ಧರ್ಮರಾಜ ಯಮನಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ: ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಯಾವ ಆಗಮವನ್ನು ಓದಿ ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. “ಇದು ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಹಾರ. What I have given you is collective wisdom". ಈ ವರ್ಣಗಳ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿನ ಮೂರು ವರ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಅಂತರ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಯಜ್ಞ ಮಾಡುವ, ವೇದ ಓದುವ ಅಧಿಕಾರವಿತ್ತು. ಕೇವಲ ಶೂದ್ರರನ್ನು ಹೊರತಾಗಿ. There may be sociological reasons for it, which we don’t know. Suppose, ಬೇರೆ ದೇಶದಿಂದ ನೀವು ಕೆಲವರನ್ನು ದಾಸ (ಗುಲಾಮ)ರನ್ನಾಗಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರೆ,  they don’t fit into our way of life. ಈಗ ನಾನು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ, ನನ್ನ ಜಾತಿ ಬೇರೆಯಾಗುತ್ತದೆ. I am an outsider. ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣನೂ ಅಲ್ಲ, ಮರಾಠನೂ ಅಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿಯ antibrahminism does not touch me at all. ಅದು ಅವರ  local problem ಎನ್ನುವಂತೆ ನನ್ನೊಡನೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮೊದಲ ಮೂರು ವರ್ಣಗಳ ಜನ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವೃತ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರೆಲ್ಲ ದ್ವಿಜರೇ. ಕೆಲವರು (ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು) ಯಜ್ಞಗಳನ್ನು ತಾವೇ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಉಳಿದ ಎರಡು ವರ್ಣಗಳು ಇವರಿಂದ ಯಜ್ಞ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದೇ ರೀತಿ ನಾವು ನೌಕರಿಯಲ್ಲಿದ್ದವರು ಹೊರಗಿನಿಂದ ಆಚಾರ್ಯರನ್ನು ಕರೆಸಿ ಮಾಡಿಸುತ್ತೇವೆ. ಒಂದು ರೀತಿಯ outsourcing ಎನ್ನಬಹುದು. These are all practical matters, and should not be considered as the kernel of the wisdom of Mahabharatha. ಕೊನೆಗೆ ‘ಅಕರ್ತಾರಂ ವಿಮಾ ವಿದ್ಧಿ ಎಂದು ಕೊನೆಗೊಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅದರರ್ಥ : Please understand that I am not the creator.

ನಾನು ಚತುರ್ವಣಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಮಾಡಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡಬಹುದು. ಇವು ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ವಿಭಾಗಗಳು. ಮೊದಲಿನಿಂದ ಬಂದಿದ್ದು ಯಾರೂ ಸೃಷ್ಟಿಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದೂ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಇದರ ಮೊದಲಿನ ಶ್ಲೋಕವನ್ನು ಓದಿದರೆ, ಮನುಷ್ಯ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ನಿನಗೆ ಕ್ಷಿಪ್ರ ಸಿದ್ಧಿ ಬೇಕಾಗಿದ್ದರೆ follow this model. What Krishna is offering is a social model. There is nothing eternal or sacrosanct about it. He has given a model which proved to be successful and useful for several years. ಇದೊಂದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಒಡಕನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವ ತತ್ವವೆಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದರು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರು. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರ ಬಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಬೇಕಂತಲೇ ಸಿಕ್ಕು ಬಿದ್ದೆವು.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡತಕ್ಕ ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ಮಹಾಭಾರತ ಮತ್ತು ಮನುಸ್ಮೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖವಾಗಿರುವ ಚಾತುರ್ವರ್ಣ್ಯ ಧರ್ಮವನ್ನು ಜನ ಮತ್ತು ಸಮಾಜ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಆಗ ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು? ಇದು ಒಂದು ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ original studies ಆಗಬೇಕು.

ಆಮೂರ : ಅದು ಸರಿ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಂವಿಧಾನವಿದೆ. ಕಾಯದೆ, ಸಂಹಿತೆಗಳಿವೆ. ಇವನ್ನು ಯಾರು, ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಪಾಲಿಸುತ್ತಾರೆ? ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ, ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರು ಇವುಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, they had to codify it.. ವರ್ಣಸಂಕರದ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಸ್ಥಾನವೇನು ಎಂಬುದನ್ನು ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೇಳಬೇಕಾಯಿತು. ಇದರ ಅರ್ಥವೆಂದರೆ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಇಂಥ ಸಂಕರಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದವು ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಂತೆಯೇ. ಉದಾ: ಈಗ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ; If you want to earn money quickly go and join IIT ಎಂದು. ಅದೇ ರೀತಿ ಕ್ಷಿಪ್ರ ಸಿದ್ಧಿ ಬೇಕಾದರೆ ಚಾತುವರ್ಣದ ಮಾಡೆಲ್ ಅನುಸರಿಸಬಹುದು. If you want you can think of a better model.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ಈಗ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ವರ್ಣವಿಭಜನೆ ಇದೆ ಎಂಬ empirical observation ಬಗ್ಗೆ ಯಾರು ಆತಂಕ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲಾರರು. ಆದರೆ ಈ ವರ್ಣಭೇದವು ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಬರುವುದೇ ಅಥವಾ ತಾವು ಆಯ್ಕೆಮಾಡಿದ ವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಬರುವುದೇ? - ಇದು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನೆ.

ಆಮೂರ : ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟೋ ಕಡೆ ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟೀಕರಣ ಬರುತ್ತದೆ. ಉದಾ: ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೆಂದರೆ ಯಾರು? ಪ್ರಾಚೀನ ಗುಣಕರ್ಮಗಳ ಮುಖಾಂತರ ಎಂದು ಉತ್ತರ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾ: ನಹುಷ ಸರ್ಪವಾಗಿದ್ದಾಗ ಭೀಮನನ್ನು ಹಿಡಿಯುತ್ತಾನೆ. ಭೀಮ ಅವನ ಹಿಡಿತದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ವಿಫಲನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಭೀಮ ಮತ್ತು ನಹುಷರ ನಡುವಿನ ಸಂಭಾಷಣೆ ನೋಡುವಂತಿದೆ. ಆಗ ಭೀಮ ತಿರುಗಿ ಬರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಚಿಂತಿತನಾಗಿ ಹುಡುಕುತ್ತ ಬಂದ ಧರ್ಮರಾಜ ಅಲ್ಲಿ ಬಂದು ತಲುಪುತ್ತಾನೆ. ಧರ್ಮರಾಜ ನಹುಷನಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ: ನಾವೂ ನಿನ್ನ ವಂಶದವರೇ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ವೈರತ್ವವಿಲ್ಲ. ಆಗ ನಹುಷ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ : ನಾನು ಹಾವು. ಹಾವುಗಳಿಗೆ ವಂಶಗಳಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಧರ್ಮವೆಂದರೆ ಹಸಿವಾದಾಗ ಸಿಕ್ಕ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ತಿನ್ನುವುದು. ಆ ಧರ್ಮವನ್ನೇ ನಾನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಇದನ್ನು ನಾವು ಅಕ್ಷರಶಃ ಅರ್ಥೈಸಬಾರದು. ಆ ನಹುಷನೇ ಮುಂದುವರಿದು, ‘ಆಗಲಿ, ನಾನು ಕೆಲವು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುತ್ತೇನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟರೆ ನಾನು ಭೀಮನನ್ನು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಇದು ಅಸಂಗತವಲ್ಲವೆ? ನಮ್ಮ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ, ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯ ವಿವೇಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ನಾವು ಅಕ್ಷರಶಃ ಓದಿದರೆ, ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಅಸಂಗತವೆನಿಸಬಹುದು. ಇಲ್ಲಿ ನಾವು realism ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡಬೇಕು. ಆಗ ಧರ್ಮರಾಜ ಅವನಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ : “ಕೇವಲ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೇ ಉತ್ತರಿಸುವಂಥ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ನನಗೆ ಕೇಳಿದರೆ, ನನಗೆ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿದ್ದರೆ ನಾನು ಉತ್ತರ ಕೊಡಬಹುದು. ಈ ರೀತಿಯ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಸಲ ಬರುತ್ತವೆ. ಉದಾ: ದೃತರಾಷ್ಟ್ರನು ಆತ್ಮಜ್ಞಾನದ ಬಗೆ ವಿದುರನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ವಿದುರ ಉತ್ತರ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ವಿದುರನೆಂದರೆ Hamlet ನಾಟಕದ ಪೋಲೋನಿಯಸ್ ಇದ್ದಹಾಗೆ. ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ ನೀತಿ ಅಷ್ಟೆ. ‘ಇದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಸನತ್ಕುಮಾರರನ್ನು ಕರೆಸುತ್ತೇನೆ. ಅವರಿಂದ ಈ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಎಂದರೆ ಯಾರು ಎಂಬ ಚರ್ಚೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ.

      ಧರ್ಮರಾಜ ನಹುಷನ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ನೆನೆಯಬಹುದು. ಗುಣಕರ್ಮಗಳಿಂದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಾಗುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ನಹುಷನ ಮಾತಿಗೆ ಧರ್ಮರಾಜನೆನ್ನುತ್ತಾನೆ : ನನಗೆ ಇದುವರೆಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನ ಮಗ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಎಂಬುದು. ಆಗ ನಹುಷ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ: ವರ್ಣಸಂಕರವಾಗಿ ಯುಗಗಳೇ ಕಳೆದು ಹೋಗಿವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಯಾವ ವರ್ಣವೂ ಶುದ್ಧವಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ನಾವೀಗ ಗುಣಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿಯೇ ವರ್ಣಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಬೇಕು. ‘ಇದಕ್ಕೆ ಆಧಾರವೇನು? ಎಂಬ ಧರ್ಮರಾಜನ ಮರುಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ನಹುಷನ ಉತ್ತರ ಹೀಗಿದೆ: ಜಾತಕರ್ಮ ಮಾಡುವಾಗ ತಂದೆಯ ಹೆಸರು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಓರ್ವ ಋಷಿಯ ಹೆಸರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇದರರ್ಥ ತಂದೆ ಯಾರು ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದೇ ವರ್ಣಸಂಕರದ ಪರಿಣಾಮ. ಇಷ್ಟು liberal ಮತ್ತು pluralistic ಇದ್ದ ಕಾಲವನ್ನು ನಾವು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಮಹಾಭಾರತದ ಅನೇಕ ಕಥನಕಾರರು ವಿವಿಧ ಜಾತಿವರ್ಣಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದವರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಉದಾ: ಕ್ಷತಿಯನಾದ ಜನಕ, ಗೊಲ್ಲನಾದ ಕೃಷ್ಣ. ಸ್ತ್ರೀಯರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ತುಲಾಭಾರದಲ್ಲಿ ವೈಶ್ಯನಿದ್ದಾನೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಈ ಎಲ್ಲ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು brahminical ಎಂದು ಕರೆಯುವುದು ತಪ್ಪು. It is an Indologist’s creation. ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಧರ್ಮಪ್ರಸಾರಕರಿಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಅಡ್ಡಿಯಾಗಿ ಕಂಡರು. ಅವರಿಗೆ ಭಾರತೀಯ ಮೂಲ ಗ್ರಂಥಗಳ ಅಧ್ಯಯನವೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವರೊಡನೆ ವಾದ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಪೂರ್ವಪಕ್ಷದ ಜ್ಞಾನವಿರಬೇಕಲ್ಲ. ಆಗ ಅವರು ಹಾಕಿದ ವಿಷ ಬೀಜಗಳು ಈಗ ದೊಡ್ಡ ಮರಗಳಾಗಿವೆ.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ನೀವು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರ ಪ್ರಚಾರದಿಂದ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಕೀಳರಿಮೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ೧) ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮವಾದಿ. ಭೌತಿಕ ಪ್ರಗತಿ, ವಿಜ್ಞಾನ, ವೈಚಾರಿಕತೆ ಇವೆಲ್ಲ ಯುರೋಪಿಯನ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಸೊತ್ತು. ಅವರಿಂದ ನಾವೀಗ ಕಲಿಯಬೇಕು. ೨) ನಾವು ಜಾತಿವರ್ಣ ಬೇದಗಳಿಂದ ಅಸಮಾನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದವರು. ಆದ್ದರಿಂದ ಉದಾರಮತವಾದವನ್ನು, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ನಾವು ಯುರೋಪಿಯನ್ನರಿಂದಲೇ ಕಲಿಯಬೇಕು.

ಆಮೂರ : ಅದು ಸರಿ. ಆದರೆ, ವಸ್ತುಸ್ಥಿತಿ ಅದರ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿತ್ತು. ಭಾರತ ಬಡದೇಶವಾಗಿದ್ದರೆ ಯಾವ ಯುರೋಪಿಯನ್ನರೂ ಇಲ್ಲಿ ದಾಳಿ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿಯ ಭೌತಿಕಪ್ರಗತಿ ಮತ್ತು ಸಂಪತ್ತು ಅವರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಿತ್ತು. ಎರಡನೆಯದೆಂದರೆ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಹುಟ್ಟಿದ ವೆನ್ನಲಾದ ರೋಮನ್ ಮತ್ತು ಗ್ರೀಕ್ ನಾಗರಿಕತೆಗಳು ಅತಿ ದೌರ್ಜನ್ಯದ ಗುಲಾಮಿ ಪದ್ಧತಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ದವು. ಬ್ರಿಟನ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮತಹಾಕುವ ಹಕ್ಕು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶವಿರಲಿಲ್ಲ ಆದರೂ ಅವರೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಪಶ್ಚಿಮದ ವೈಭವೀಕರಣದ ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಸಿಕ್ಕುಬಿದ್ದಿದ್ದೇವೆ. ಇದರಿಂದ ಹೊರಬರುವದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಪಠ್ಯಗಳನ್ನೇ ನಾವು ಸರಿಯಾಗಿ ಓದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನೋದಿದ ಪ್ರೊ. ಮಿಣಜಗಿಯವರು ಅದನ್ನು ಬಹಳ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ‘ಮುಂದಿನ ದಾರಿ ಏನು? ಎಂದು ಕೇಳಿದರು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಉತ್ತರವೆಂದರೆ ಹಿಂದೂ ಪುನರುತ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಆಸಕ್ತಿಯಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಜ್ಞಾನ ನಮಗೆ ಇರಬೇಕು. ನನ್ನ ವಾದವನ್ನು ಪುಷ್ಟೀಕರಿಸಲು ನಾನು ಸಂಸ್ಕೃತ ಉದ್ಧರಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವು ಬಹುಜನರಿಗೆ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯಲೇಖಕರ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದೊಂದು ರೀತಿ ಅಸುರಕ್ಷಿತ ಭಾವವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಚೀನ ವೈಚಾರಿಕ ಗ್ರಂಥಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರು ಬರೆದ ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು ನಾವು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಪುನರುಚ್ಚರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಉದಾ: ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಹುಚರ್ಚಿತವಾದ ಒಬ್ಬ ಅಮೇರಿಕನ್ ಲೇಖಕನ ಗ್ರಂಥ ‘The Lost age of Reason’  ಅನ್ನು ಓದಿ ನಮ್ಮವರು ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುವುದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ಅದು ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಚೀನ ನೈಯಾಯಿಕರ ವೈಚಾರಿಕತೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿ ಬರೆದ ಗ್ರಂಥ.

ಆಮೂರ : ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಶೆಲ್ಡನ್ ಪೊಲಾಕ್‌ನನ್ನು ಉದಾಹರಿಸಬಹುದು. ಅವನೊಬ್ಬ ಅಮೇರಿಕದ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕ. ಅವನು ಸಂಸ್ಕೃತದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದ ಗ್ರಂಥ ‘The language of the Gods’' ನಮ್ಮ ಕವಿರಾಜ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿರುವ ಮಾರ್ಗ ಮತ್ತು ದೇಸೀ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಅವನೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಗ್ರಂಥವನ್ನೇ ಬರೆದ. ಮಾರ್ಗವೆಂದರೆ cosmopolitan ದೇಸಿಯೆಂದರೆ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ. ಈ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಅವನು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸಿದ. ಅದು ಒಂದು ವಿದ್ವತ್‌ಪೂರ್ಣ ಗ್ರಂಥ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಕವಿರಾಜಮಾರ್ಗಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲಬೇಕಾದ ಮನ್ನಣೆಯನ್ನು ಅವನು ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ನಮ್ಮವರೇಕೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ? ಇನ್ನೂವರೆಗೂ ನಮ್ಮ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಮಾರ್ಗವೆಂದರೇನು, ದೇಸಿ ಎಂದರೇನು ಎಂಬ ಚರ್ಚಿಯಲ್ಲಿಯೇ ತೊಡಗಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ಇದಕ್ಕೆ ಸಮಾನಾಂತರವಾಗಿ ಇನ್ನೊಂದು ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದಾಗ, ವಿಷಯ ಭಾರತೀಯ ನ್ಯಾಯಶಾಸ್ತ್ರವಾಗಿತ್ತು (Jurisprudence) ಪ್ರಾಚೀನ ನ್ಯಾಯಶಾಸ್ತ್ರದ ಬುನಾದಿಯೆಂದರೆ ಧರ್ಮ ಅಥವಾ ರೂಢಿ ಮತ್ತು ರಾಜ ಶಾಸನ. ರಾಜ ಶಾಸನ ಧರ್ಮವನ್ನು ಮೀರಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ರೂಢಿ (custom)ಯ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಧರ್ಮವು ಕೇವಲ ರೂಢಿಯ ಶಾಸ್ತ್ರೀಕರಣ, ಇದೇ ರೀತಿ ಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಜಾನಪದ; ಮಾರ್ಗ ಮತ್ತು ದೇಸಿ ಸಂಬಂಧಗಳು ಜೈವಿಕವಾಗಿವೆ.

ಆಮೂರ : ಉಪಯೋಗಿಸಿದಂತೆ ಭಾಷೆ, ವ್ಯಾಕರಣ ಬಂದದ್ದು ಆಮೇಲೆ.

      ಒಂದೆಡೆ ಧರ್ಮರಾಜ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ: “ವೇದಗಳು ಅನೇಕ, ಒಂದಲ್ಲ. ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಅಪ್ರತಿಷ್ಠ. They are not established. ನಾವು ಯಾವುದರಿಂದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು? ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ವೇದಗಳನ್ನೂ imಠಿeಡಿಜಿeಛಿಣ ಎಂದು ಟೀಕಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಭೀಷ್ಮನೆನ್ನುತ್ತಾನೆ : ಶಿಷ್ಟಾಚಾರವೊಂದೇ ಪ್ರಮಾಣ. ಶಿಷ್ಟರು ಎಂದರೆ ಯಾರು? ಎಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾನೆ. Ultimately behavior of the best -- ಜ್ಯೇಷ್ಠ, ಎನಿಸಿಕೊಂಡವರು. ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ there is no trace of dogmatism. Everything is open. ಶಿಷ್ಟಾಚಾರ ಒಂದು ಅದ್ಬುತ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ. ಅದನ್ನು ನಾವು ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳದೇ Good Morning, Good Evening ಗೆ ಇಳಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ವೇದ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಕೊನೆಯ ವಾಕ್ಯವೆಂದು ಎಂದು ಒಪ್ಪದೇ ಶಿಷ್ಟಾಚಾರ ಅಂದರೆ best practicesಇದೇ ಪ್ರಮಾಣ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ವಿಚಾರ.

ಯಜ್ಞಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂಸೆ ಮಾಡಬೇಕೋ ಮಾಡಬಾರದೋ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ. ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇದರ ಸಮರ್ಥಕರೂ ಇದ್ದಾರೆ, ವಿರೋಧಿಗಳೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಇದೇ ರೀತಿ ಆಶ್ರಮ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ದೃಂಷಾತಗಳೂ ಇವೆ. ಒಬ್ಬ ಋಷಿಯ ಮಗ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಪೂರೈಸಿ ಮನೆಗೆ ತಿರುಗಿ ಬರುತ್ತಾನೆ. “ನಾನು ಈಗ ಏನು ಮಾಡಲಿ? ಎಂದು ತಂದೆಯನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ತಂದೆ, “ನೀನು ಈಗ ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯ ಆಶ್ರಮ ಮುಗಿಸಿದೆ. ಇನ್ನು ಎಲ್ಲರಂತೆ ಗೃಹಸ್ಥಾಶ್ರಮ ಪ್ರವೇಶಿಸು. ಪುಣ್ಯ ಗಳಿಸು, ಯಜ್ಞಗಳನ್ನು ಮಾಡು ಇತ್ಯಾದಿ. ಆಗ ಮಗ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ : “ನಾನು ಒಂದು ಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಬಾಳುವವನ ಹಾಗೆ ನೀನು ಉಪದೇಶಿಸುತ್ತಿರುವಿ. ಸಾವು ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಬರಬಹುದು. ನನ್ನ ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ ದಾರಿಯಾವುದು? ನನ್ನ ಮರಣ ನಾಳೆಯೇ ಸಂಭವಿಸಬಹುದು. ಗ್ರಹಸ್ಥಾಶ್ರಮ ನನಗೆ ಹೇಗೆ ಉಪಯುಕ್ತ? ನಾನು ನೇರವಾಗಿ ಸನ್ಯಾಸ ಆಶ್ರಮ ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಮೋಕ್ಷ ಸಾಧನೆ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ತಂದೆ ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪುತ್ತಾನೆ. ಈ ರೀತಿ ಅನೇಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಅವುಗಳ ಕಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಲಕ್ಷ ಹರಿದಿಲ್ಲ. ಸನಾತನ ಧರ್ಮ ವೆಂದರೇನು? It is time tested.

ಒಬ್ಬ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಯಾವ ವಿಧಿಗಳನ್ನೂ ಆಚರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಜ್ಞ, ಸಂಧ್ಯಾವಂದನೆ ಇತ್ಯಾದಿ. ಆಗ ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಆತಂಕಗೊಂಡು ಅವನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾಳೆ: “ನೀನು ಗಳಿಸಿದ ಪುಣ್ಯದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಾಂಗಿಯಾದ ನನಗೆ ಅರ್ಧ ಪಾಲು ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ನನಗೆ ಯಜ್ಞ ಮಾಡುವ ಹಕ್ಕು ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನೀನೂ ಮಾಡಲಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ನನ್ನ ಗತಿಯೇನು? ನಾನು ನರಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಆಗ ಗಂಡ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ : “ನಾನು ಯಜ್ಞ ಯಾಗದಿಗಳನ್ನಲ್ಲಾ ಆತ್ಮ ಯಜ್ಞವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಈ ರೀತಿ ಅನೇಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಡಬಹುದು. ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಅಂದರೇ ಅದು ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ಬಹಳ ವಿವರಗಳನ್ನು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ಸೂತ್ರ ರೂಪವನ್ನು ನಾವು ಅನುಸರಿಸಿದ್ದು ಇದೇ ಕಾರಣದಿಂದ. ಸರಳೀಕರಣವು ಸತ್ಯದ ವೈರಿ. ಹೀಗಾಗಿ ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಗೀತೆಯ ಭಾಷೆ ಸಂಧಿಗ್ಧವೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ಅದಕ್ಕೆ ಗುರುಶಿಷ್ಯ ಪರಂಪರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ಬಂದಿದೆ. ಕೆಲವು ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತ ಮಾಡಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಗುರುಶಿಷ್ಯರ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಭಾಷಣೆ, ವಿಚಾರ ವಿನಿಮಯ ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಆಮೂರ : ಅದು ಸರಿ. ಸಾಂಖ್ಯರಿಗೆ ಯಜ್ಞಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ದೇವರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಂತರ ಅವರನ್ನು ವೇದಾಂತದಲ್ಲಿ ಒಳಗೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಆದರೆ ನಾನು ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರಿ ಅಲ್ಲ ಇದು ಏಕೆ ಹೀಗಾಯಿತು? ಇತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಉತ್ತರಗಳಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಆಳವಾದ ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಆಗುಹೋಗುಗಳ ಪರಿಜ್ಞಾನ ಬೇಕು. ಭಾರತೀಯ ವೈಚಾರಿಕ ಪರಂಪರೆಯ ಮೂಲ ಲಕ್ಷಣಗಳು ನನ್ನ ಆಸಕ್ತಿಯ ವಿಷಯ.

    When you have mastered a concept you can give a hundred illustrations. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ and you will make it more complicated.

ಈಗ ಯಾತ್ರೆಯನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ ಈ ರೂಪಕ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರಿಂದ ಉಳಿದೆಲ್ಲ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು, ಸುಖ-ದುಃಖ, ಶಿಷ್ಟಾಚಾರ ಮೊದಲಾದವುಗಳನ್ನು ನಾನು ಸರಿಯಾಗಿ ಮೂಲ್ಯಾಂಕನವನ್ನು ಮಾಡಲು ಶಕ್ತನಾದೆ. ಯಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲ. ಅನೇಕ ಇವೆ. ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೊಡುವ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಎಂದರೆ, ನೀವು ಒಳ್ಳೆಯ ಕುದುರೆಯುಳ್ಳ ರಥವನ್ನು ಹತ್ತಿ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಎದುರುಗಡೆ ಬೆಟ್ಟವೊಂದು ಬಂದರೆ ರಥದಿಂದ ಇಳಿದು ಬೇರೆ ಸಾಧನವನ್ನು ಮತ್ತು ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಬಳಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ನದಿ ಅಥವಾ ಜಲಾಶಯ ನಡುವೆ ಬಂದರೆ ನೀವು ದೋಣಿಯೊಂದನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತೀರಿ ಆದರೆ ದೋಣಿಯ ಉಪಯೋಗವು ಇನ್ನೊಂದು ದಡವನ್ನು ಮುಟ್ಟುವವರೆಗೆ ಮಾತ್ರ. ಇದರ ಅರ್ಥ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸತತವಾಗಿ ನೀವು ಮಾರ್ಗ ಮತ್ತು ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಬದಲಿಸುತ್ತೀರಿ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಎರಡು ಕಲ್ಪನೆಗಳೆಂದರೆ, ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಮತ್ತು ನಿವೃತ್ತಿ. ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಒಳ್ಳೆಯದೋ ಅದು ನಿವೃತ್ತಿ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದು.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ಪ್ರವೃತ್ತಿಯ ವ್ಯಾಖ್ಯೆಯನ್ನು ನೀವು ಹೇಗೆ ಮಾಡುತ್ತೀರಿ?

ಆಮೂರ : ಧನಸಂಗ್ರಹವನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ ಅರ್ಥ ಒಂದು ಪುರುಷಾರ್ಥ ಆದರೆ ಅದು ಗ್ರಹಸ್ಥಾಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಮುಂದಿನ ಆಶ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ನೀವು ಧನ ಗಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಯಾತ್ರೆ ಮುಂದುವರೆದಂತೆ ನೀವು ಹೊತ್ತ ಭಾರವನ್ನು ಇಳಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತೀರಿ. ಯಾತ್ರೆ ಮುಗಿಯುವ ಪ್ರಸಂಗದಲ್ಲಿ ನೀವು ಏಕೆ ಭಾರವನ್ನು ಹೊರಬೇಕು? ನನಗೆ ನೌಕರಿ ಬೇಕಾದಾಗ ಡಿಗ್ರಿ ಬೇಕು ಆದರೆ ಈಗ ನನಗೆ ಅದರಿಂದ ಏನು ಉಪಯೋಗ? Change of course ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಯಿದೆ. ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಗುರಿ ಜ್ಞಾನಾರ್ಜನೆ, knowledge for living.

ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಎರಡು ಗುರಿಗಳಿವೆ. ಒಂದು ಅಭ್ಯುದಯ ಇನ್ನೊಂದು ನಿಶ್ರೇಯಸ್ಸು. ಅಭ್ಯುದಯ ಎಂದರೆ ಭೌತಿಕ ಪ್ರಗತಿ, ನಿಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಎಂದರೆ ಮೋಕ್ಷ. ಇವು ಎರಡೂ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಇರಬೇಕು. ಅಭ್ಯುದಯ ಎಂದರೆ ಹಣಗಳಿಸುವುದು ಅದು ಒಂದು ಕರ್ತವ್ಯ ಕೂಡಾ. ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಹೆಚ್ಚು ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಸ್ತೃತ ಚರ್ಚೆಯಿದೆ. ನಾವು ಮಿಲ್ಟನ್‌ನ Pandemonium ಚರ್ಚಿಸುತ್ತೇವೆಯೇ ಹೊರತು ಮಹಾಭಾರತದ ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಪಾಂಡವ ಸಹೋದರರಲ್ಲಿಯೇ ಈ ವಿಷಯ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗೆ ಈಡಾಗಿದೆ. ಭೀಮ ಕಾಮದ ಹಿರಿಮೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಪ್ರಕಾರ ಕಾಮ ಎಂದರೆ desire ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೂ desire ಬೇಕೇ ಬೇಕೆಂದು ಅವನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಇದೇ ಪ್ರಕಾರ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಸಹೋದರನು ಅರ್ಥವೇ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಎಂದು ವಾದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಈ ಇಡೀ ಚರ್ಚೆ ಬಹಳ ಗಹನವಾದುದು. ಆದರೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಇದನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನಮಗೆಲ್ಲ ಮಹಾಭಾರತ ಒಂದು ಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ನಾವು ‘ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ್ದು ಮತ್ತೆಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸುವಾಗ ಅದು ಕಥೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದಲ್ಲ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳ ಮೂಲಕ ನಿರೂಪಿಸಿರುವ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು. ಅಲ್ಲಿಯ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು dialectical ಆಗಿವೆ. ಈಗ ಕರ್ಮದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನೇ ನೋಡಿ You cannot think of a better concept for accountability than karma.. ಆಮೇಲೆ after-life  ಅನ್ನು ನಾವು ಸೃಷ್ಟಿಮಾಡಿದೆವು. ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಸುಕರ್ಮ, ದುಷ್ಕರ್ಮಗಳ ಫಲ ದೊರೆಯದಿದ್ದರೆ ಅಲ್ಲಿಗೇ ಅದು ಮುಗಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ನೀವು ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿ ಬರಬೇಕಲ್ಲ? ಹೀಗೆ ಕರ್ಮ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ನಾವು ಏಕೆ ನೋಡಬಾರದು, as a principle of accountability?  ನೀವು ಎಷ್ಟೇ ಕಾಯಿದೆಗಳನ್ನು ಪಾಸು ಮಾಡಿದರೂ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ ಉತ್ಪನ್ನವಾಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. It has to be ingrained. ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಉಪಯುಕ್ತವಾಗಿವೆ.

ಶಿ. ಕಣವಿ : ಇನ್ನೊಂದು ವಿಷಯವೆಂದರೆ ಆತ್ಮ, ಬ್ರಹ್ಮನ್, ಸತ್, ಅಸತ್ ಈ ತರದ ಹಲವು ಕಲ್ಪನೆಗಳು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿವೆ. ಅವು ವೇದಕಾಲೀನ ತಾತ್ವಿಕ ಕಲ್ಪನೆಗಳಲ್ಲವೇ? ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ಯಜ್ಞ-ಯಾಗ ಮುಂತಾದ ಕೆಲವು ವಿಧಿಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ಕೆಲವು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಹೊರಗಿದ್ದರೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಅವೈದಿಕ ಎಂದು ಕರೆಯುವುದು ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಿ?

ಆಮೂರ : ಯಾವಾಗ ನಾವು ಸನಾತನ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಮುಂತಾದ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಬೈಗುಳಗಳನ್ನಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆವೋ ಆಗ ನಾವು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರ Orientalism ಗೆ ಬಲಿಯಾದೆವು. Recent literature shows that not even a Holeya aspires to be a Brahmin. He has his own identity. ಅವನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ಶ್ರೇಷ್ಠರಲ್ಲ ಆದರೆ ವಿಭಿನ್ನರು ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾನೆ. ಎಂ.ಎನ್. ಶ್ರೀನಿವಾಸರ Sankritisation as an aspirational process ತಪ್ಪು ಎಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಸಿದ್ದವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ನಾವು ಮುನ್ನಡೆಯಬೇಕು.

      ಕೊನೆಗೆ ನಾನೊಂದು ಝೆನ್ ಕಥೆಯನ್ನು  ಉದಾಹರಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಒಬ್ಬನು “ಝೆನ್ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಜ್ಞಾನ ನೀಡು ಎಂದು ಗುರುವಿನ ಬಳಿಗೆ ಹೋದ. ಗುರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಮೊದಲು ಚಹಾ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಒಂದು ಚಹಾ ತುಂಬಿದ ಕಪ್ಪನ್ನು ಬಂದ ಅತಿಥಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ. ಆದರೆ ಮತ್ತೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಚಹಾ ಹಾಕಲಿಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿದ. ಕಪ್ಪು ಮೊದಲೇ ತುಂಬಿದ್ದರಿಂದ ಈಗ ಅದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೊರಚೆಲ್ಲಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ಆತಂಕ ಗೊಂಡ ಅತಿಥಿ “ಇದೇನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವಿರಿ ಗುರುಗಳೇ? ಎಂದ. ಆಗ ಝೆನ್ ಗುರು ನಕ್ಕು ನಾನೀಗ ನನ್ನ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ನಿನಗೆ ಕೊಟ್ಟರೆ ಅದು ಇದೇ ರೀತಿ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮೊದಲು ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದ ನಿಮ್ಮ ಕಪ್ಪನ್ನು ಖಾಲಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬನ್ನಿ ಎಂದ.

      ಪತಂಜಲಿ ಯೋಗ ಸೂತ್ರವು ಇದನ್ನೇ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿಯೇ ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತೆರವು ಮಾಡಿಕೋ ಎಂದು.

ಒಟ್ಟಾರೆ ನನಗೆ ತುಂಬ ಆನಂದ ತಂದು ಕೊಟ್ಟ ಕೃತಿ “ಲೋಕಯಾತ್ರೆ ಅದು ಓದುಗರಿಗೂ ಹಿಡಿಸಿತು ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಬಹಳ ಕಾಲ ಅದು best seller ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿತ್ತು.

ಕ್ಷೇತ್ರ-ಕ್ಷೇತ್ರಜ್ಞ, ಪ್ರಕೃತಿ-ಪುರುಷ ಅಥವಾ ೨೫ ತತ್ವಗಳುare only categories which are useful for understanding and analysing the world but in actual fact in nature we never see them separately. They are together and act together ಕ್ಷೇತ್ರ ಅಥವಾ ಭೂತಗಳನ್ನು ಆಧುನಿಕ ವಿಜ್ಞಾನ ಗಹನವಾಗಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ.  ಆದರೆ ಕ್ಷೇತ್ರಜ್ಞ, ಪುರುಷ, ಚೈತನ್ಯ  ಇವುಗಳನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಇನ್ನೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳನ್ನು ಅಭ್ಯಸಿಸಬೇಕು. I have great desire to do that but I have stumbled upon all this at fag end of my life, so let us see....

 

* * * *

Moore's Law and Indian contribution to its longevity

My article on Moores Law and Indian contribution to its longevity appeared in Business India,

Rediff.com

 http://www.rediff.com/business/special/50-years-later-will-moores-law-last/20150424.htm

India Abroad http://t.co/CoLwCBlSrK

and Prajavani http://t.co/H0MGiwOdRO

50 years later, will Moore's Law last?

April 24, 2015 

A 2005 photograph of Gordon E Moore

While chips have become ubiquitous, Moore’s Law has remained a self-fulfilling prophecy even half a century later. Not bad for an industry where the time scale is not measured in decades and centuries, but in annual quarters, says Shivanand Kanavi.

‘The complexity [of integrated circuits] for minimum costs has increased at a rate of roughly a factor of two per year. -- Gordon E Moore, Electronics, VOL 38, NO 8, 1965

This year marks 50 years of the reign of Moore's Law. Gordon Moore, the co-founder of Intel, made a prediction in 1965 that the number of transistors on a chip and the raw computing power of microchips would double every year while the cost of production would remain the same.

When he made this prediction, chips had only 50 transistors; today, a chip can have more than four billion transistors. Thus, the power of the chip has increased by a factor of 80 million in about 38 years!

The only correction to Moore’s Law is that nowadays the doubling occurs every 18 months, instead of a year. As for cost, when transistors were commercialised in the early 1950s, one of them used to be sold for $49.95; in 2015 a chip like the 18 Core Xeon Haswel EP, which has 5.5 billion transistors, costs about $4,000. In other words, the cost per transistor has dropped by a factor of 70 million.

This is what has made chips affordable for all kinds of applications: Personal computers that can do millions of arithmetic sums in a second, telecom networks that carry billions of calls, and Internet routers that serve up terabytes of data (a tera byte is a thousand billion byte).

The reduced costs allow chips to be used in a wide range of modern products. They control cars, microwave ovens, washing machines, cell phones, television sets, machine tools, wrist-watches, radios, audio systems and even toys.

In the not too distant future, the Government of India may consider the idea of providing a billion Indians with a chip-embedded Aadhar card carrying all personal data needed for public purposes. Already credit cards, debit cards, driving licences etc in India carry chips.

According to the US Semiconductor Industry Association, the industry produces a billion transistors per year for every person on earth (seven billion inhabitants)! The global semiconductor industry is estimated to be a $300 billion-a-year business. Electronics, a technology that was born at the beginning of the 20th century with the discovery of the electron, has today been integrated into everything imaginable.

The Nobel Committee paid the highest tribute to this phenomenal innovation in 2000 when it awarded the Nobel Prize in Physics to Jack Kilby who invented the integrated circuit, or the chip, at Texas Instruments in 1958. Considering the breathtaking advances in the power of chips and the equally astonishing reduction in their cost, people sometimes wonder whether this trend will continue forever. Or will the growth come to an end soon and the so-called Moore's Law cease to be valid?

The Institute of Electrical and Electronics Engineers, or (IEEE as ‘I-triple E’) -- the world’s most prestigious and largest professional association of electrical, electronics and computer engineers -- conducted a survey among 565 of its distinguished fellows, all highly respected technologists.

One of the questions the experts were asked was: How long will the semiconductor industry see exponential growth, or follow Moore’s Law? The results of the survey, published in the January 2003 issue of IEEE Spectrum magazine, saw the respondents deeply divided.

An optimistic 17 per cent said more than 10 years, a majority-- 52 per cent -- said five to 10 years and a pessimistic 30 per cent said less than five years. More than 10 years after the survey, the law still seems to be going strong.

Printing technology and chip-making

The chip-making process, in its essence, resembles the screen-printing process used in the textile industry. When you have a complicated, multi-coloured design to be printed on a fabric, the screen printer takes a picture of the original, transfers it to different silk screens by a photographic process, and then uses each screen as a stencil, while the dye is rolled over the screen. One screen is used for each colour. The only difference is in the size of the design.

With dress material, print sizes run into square metres; with chips, containing millions of transistors (the 6 core i7, for example, has 1.2 billion transistors), each transistor occupies barely a square micron.

How is such miniature design achieved?

There are all kinds of superfine works of art, including calligraphy of a few words on a grain of rice. But the same grain of rice can accommodate a complicated circuit containing about 3,000 transistors!

How do chipmakers pull off something so incredible?

In a way, the chip etcher’s approach is not too different from that of the calligraphist writing on a grain of rice. While the super-skilled calligraphist uses an ordinary watchmaker’s eyepiece as a magnifying glass, the chipmaker uses very short wavelength light (ultraviolet light) and sophisticated optics to reduce the detailed circuit diagrams to a thousandth of their size.

These films are used to create stencils (masks) made of materials that are opaque to light. The masks are then used to cast shadows on photosensitive coatings on the silicon wafer, using further miniaturisation with the help of laser light, electron beams and ultra-sophisticated optics to imprint the circuit pattern on the wafer.

The process is similar to the good old printing technology called lithography, where the negative image of a text or graphic is transferred to a plate covered with photosensitive material, which is then coated by ink that is transferred to paper pressed against the plates by rollers. This explains why the process of printing a circuit on silicon is called photolithography.

Of course, we are greatly simplifying the chip-making methodology for the sake of explaining the main ideas. In actual fact, several layers of materials -- semiconductors and metals -- have to be overlaid on each other, with appropriate insulation separating them.

Chipmakers use several sets of masks, just as newspaper or textile printers use different screens to imprint different colours in varied patterns. While ordinary printing transfers flat images on paper or fabric, chipmakers create three dimensional structures of micro hills and vales by using a host of chemicals for etching the surface of the silicon wafer.

The fineness of this process is measured by how thin a channel you can etch on silicon. So, when someone tells you about 45 nanometre (nanometre is one millionth of a milli metre) technology being used by leading chipmakers, they are referring to hi-tech scalpels that can etch channels as thin as 45 nanometres. To get a sense of proportion, that is equivalent to etching over 2,000 parallel ridges and vales on the diameter of a single strand of human hair!

In 2010 most fabs used 45 nanometre technology; in 2015 many leading fabs have commercialised 22 nanometre technology and are experimenting with 14 nanometre technology in their labs.

What does this mean? Well, roughly each new technology is able to etch a transistor in half the surface area of the silicon wafer than the previous one. Lo and behold, the ‘secret’ of Moore’s Law of doubling transistor density on a chip! 

Why Moore's Law must end 

An old photograph of Gordon Moore

What are the problems in continuing this process? Making the scalpels sharper is one. Sharper scalpels mean using shorter and shorter wavelengths of light for etching. But, as the wavelength shortens we reach the X-ray band, and we do not yet have X-ray lasers or optics of good quality in that region.

There is another hurdle. As circuit designs get more complex and etching gets thinner, the masks too become thinner. A law in optics says that if the dimensions of the channels in a mask are of the order of the wavelength of light, then, instead of casting clear shadows, the masks will start ‘diffracting’ -- bands of bright and dark regions would be created around the edges of the shadow, thereby limiting the production of sharply defined circuits.

Moreover, as the channels get thinner there are greater chances of electrons from one channel crossing over to the other due to defects, leading to a large number of chips failing at the manufacturing stage.

Surprisingly, though, ingenious engineers have overcome the hurdles and come up with solutions that have resulted in further miniaturisation.

At every stage, engineers have had to fine-tune various elements of the manufacturing process and the chips themselves. For example, in the late 1970s, when memory chipmakers faced the problem of limited availability of surface, they found an innovative answer to the problem.

“The dilemma was,” says Pallab Chatterjee, “should we build skyscrapers or should we dig underground into the substrate and build basements and subways?” While working at Texas Instruments in the 1970s and 1980s, Chatterjee played a major role in developing reliable micro transistors and developing the ‘trenching’ technology for packing more and more of them per square centimetre. This deep sub-micron technology resulted in the capacity of memory chips leapfrogging.

Another person of Indian origin, Tom Kailath, an emeritus professor of communication engineering and information theory at Stanford University in the US, developed signal processing techniques to compensate for the diffractive effects of masks.

A start-up founded by him successfully commercialised Kailath’s ideas. Kailath’s contribution was an instance of the cross-fertilisation of technologies, with ideas from one field being applied to solve problems in a totally different field. Well known as a leading academic and teacher, Kailath takes great satisfaction in seeing some of his highly mathematical ideas getting commercialised in a manufacturing environment.

Another leading researcher in semiconductor technology who has contributed to improving efficiencies is Krishna Saraswat, also at Stanford University.

Pallab Chatterjee

“When we were faced with intense competition from Japanese chipmakers in the 1980s, the Defence Advanced Research Projects Agency, DARPA, a leading financer of hi-tech projects in the US, undertook an initiative to improve fabrication efficiencies in the American semiconductor industry,” says Pallab Chatterjee. “We at Texas Instruments collaborated with Saraswat at Stanford, and the team solved the problems of efficient batch processing of silicon wafers.” 

One of the ways diligent Japanese companies became more efficient than the Americans was by paying attention to ‘clean-room’ conditions. Pallab Chatterjee and Krishna Saraswat spotted it and brought about changes in manufacturing techniques that made the whole US chip industry competitive.

The devil is in the interconnects!

One of Krishna Saraswat’s main concerns today is to reduce the time taken by signals to travel between chips and even within chips. “The ‘interconnects’ between chips can become the limiting factor to chip speeds, even before problems are faced at the nano-physics level,” he explains.

Thomas Kailath

Clearly, semiconductors have broken barriers of all sorts. With their low price, micro size and low power consumption, they have proved to be wonder materials.

 Did India miss the electronics bus? Yes, it certainly did during 1970 and 2000. There is the apocryphal story of Robert Noyce coming to Delhi and staying for two weeks in 1969-70 trying to convince the Government of India that they should let Intel build a chip fab here. Not surprisingly, he was turned away!

However, later developments in chip design technology have allowed for fabrication and design to be separated. It is notable that technologists of Indian origin like Suhas Patil, Prabhu Goel, Raj Singh, Rajiv Madhavan, Prakash Bhalerao have contributed to this separation of VLSI (Very Large Scale Integrated Circuits) design software from chip fabrication.

Now cutting edge chips are being designed for the world in Bengaluru, Pune and Hyderabad while they may be fabricated in South East Asia, Korea, Taiwan or China. In technological terms if not in business terms, we seem to have caught the electronics bus at the next bus stop, since 80 per cent of the cost of the chip lies in design and testing.

IT industry veterans like F C Kohli are not satisfied with it.Kohli advocated developing appropriate courses in IITs and other engineering colleges to develop the human resources for high end chip design and testing since the 1980s and 1990s.

Kohli emphasises that India needs to produce about 6,000 MTechs (four to five times the current output) every year in VLSI design to reach the sophistication of Israel, which is a leading player in the field.

If a modern-day cell phone were to be made of vacuum tubes instead of micro chips, it would be as tall as the Qutub Minar, and would need a small power plant to run it! 

While chips have become ubiquitous, Moore’s Law has remained a self-fulfilling prophecy even 50 years later. Not bad for an industry where the time scale is not measured in decades and centuries, but in annual quarters! 

Conversation: Prof Roddam Narasimha on clouds, climate change and atmospheric sciences

Excerpts from conversation with Prof Roddam Narasimha our most distinguished aerospace scientist on climate change, clouds and atmospheric sciences in Prajavani

http://t.co/NE3xF9Das7

ರೊದ್ದಂ ಪ್ರೀತಿಯ ಮುಂಗಾರು ಋತು

ಶಿವಾನಂದ ಕಣವಿ

Prajavani, Wed, 04/22/2015 

ದೇಶದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ನುರಿತ ವೈಮಾನಿಕ ಮತ್ತು ದ್ರವಚಲನ (ಫ್ಲೂಯಿಡ್ ಡೈನಾಮಿಕ್ಸಿಸ್ಸ್ಟ್) ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿಗ ಪ್ರೊ. ರೊದ್ದಂ ನರಸಿಂಹ ಅವರು ಅಗ್ರಗಣ್ಯರು. ವಿಶ್ವಖ್ಯಾತ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಾದ ಲಂಡನ್ನಿನ ರಾಯಲ್ ಸೊಸೈಟಿ, ಅಮೇರಿಕದ ವಿಜ್ಞಾನ ಅಕಾಡೆಮಿ ಮತ್ತು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಅಕಾಡೆಮಿ ಗಳೆಲ್ಲದರ ಗೌರವ ಸದಸ್ಯತ್ವ ಪಡೆದ ಕೆಲವೇ ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಅವರೊಬ್ಬರು.   ಸದ್ಯಕ್ಕೆ  ನೆಹರೂ ಉನ್ನತ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಅಧ್ಯಯನ ಕೇಂದ್ರದ (JNCASR) ಗೌರವ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ರೊದ್ದಂ ಅವರ ಸೇವೆಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ  ಪದ್ಮಭೂಷಣ ನೀಡಿ ಗೌರವಿಸಿದೆ.

80ರ ದಶಕದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ  ಲಘು ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನ ಹಾಗೂ  ಲಘು ಸಾಗಣೆ ವಿಮಾನಗಳಿಗೆ  ರೂಪು ಕೊಡುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ ಅವರು, ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದ್ರವ ಪರಿಚಲನೆ ಅಧ್ಯಯನದಿಂದ ಮುಂಗಾರು ಮಾರುತಗಳನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂಬ ಸತ್ಯ ವನ್ನು ಅರಿತರು.  ತಡ ಮಾಡದೆ 1982ರಲ್ಲಿ  ಐಐಎಸ್‌ಸಿಯಲ್ಲಿ  ‘ಪರಿಸರ ಹಾಗೂ ಸಾಗರ ಅಧ್ಯಯನ ಕೇಂದ್ರ’ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು.  ಈ ಕೇಂದ್ರ ಮುಂಗಾರಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ  ಆಸಕ್ತಿಯುತ ಸಂಗತಿ ಕುರಿತು ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿದೆ.

ಕೇವಲ ವಿಜ್ಞಾನವಷ್ಟೇ ಅವರ ಆಸಕ್ತಿಯ ಕ್ಷೇತ್ರವಲ್ಲ. ಭಾರತೀಯ ಕಲೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಓದು, ಬರವಣಿಗೆ ಹೀಗೆ ಅವರ ಆಸಕ್ತಿಯ ವಿಸ್ತಾರ ಅಪಾರವದಾದ್ದು. ದ್ರವ ಚಲನೆ ಅಧ್ಯಯನ, ವೈಮಾನಿಕ ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್‌, ಕ್ಷಿಪಣಿ, ರಾಕೆಟ್‌, ಮೋಡ, ಹವಾಮಾನ ಹೀಗೆ ವಿಜ್ಞಾನಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ವೈವಿಧ್ಯಮಯವಾದ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವೈಮಾನಿಕ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯದ(NAL), ವೈಮಾನಿಕ ಇಂಜಿನೀಯರಿಂಗ್ ಕೇಂದ್ರ, ನ್ಯಾಷನಲ್ ಇನ್‌ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಅಡ್ವಾನ್ಸಡ್ ಸ್ಟಡೀಸ್ (NIAS),  ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಜವಾಹರ ಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ಉನ್ನತ ಅಧ್ಯಯನ ಕೇಂದ್ರದ (JNCASR) ಹಾಗೂ ಭಾರತ ವಿಜ್ಞಾನ ಅಕಾಡೆಮಿಯ ವಿವಿಧ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೂ ಮೋಡಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಭಾರಿ ಕುತೂಹಲ ಮತ್ತು ಅಪಾರ ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದ ಅವರು ಹವಾಮಾನ, ಮೋಡ, ಮಾನ್ಸೂನ್ ಮಳೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅನೇಕ ಕುತೂಹಲಕಾರಿ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಭೌತವಿಜ್ಞಾನಿ, ಹಿರಿಯ ಪತ್ರಕರ್ತ ಶಿವಾನಂದ ಕಣವಿ ಅವರೊಡನೆ ರೊದ್ದಮ್ ಅವರು ಮಾಡಿದ ಮಾತುಕತೆಯ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ...

ಮೋಡಗಳೆಡೆಗಿನ ನಿಮ್ಮ ಸೆಳೆತಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣಗಳೇನು? ಮೋಡಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಇನ್ನೂ  ಉತ್ತರ ಸಿಗದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಾವವು?
ರೊದ್ದಂ: ಸದ್ಯದ ಪರಿಸರ ವಿಜ್ಞಾನದ ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಸವಾಲುಗಳಾದ  ಹವಾಮಾನ ವೈಪರೀತ್ಯ ಮತ್ತು ಜಾಗತಿಕ ತಾಪಮಾನ ಹೆಚ್ಚಳದ ಸಂಶೋಧ ನೆಯ ಕೇಂದ್ರ ಬಿಂದು ಈ ಮೋಡಗಳು. ಈ ವಿಷಯ ದಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಗಳ ಮೂಲಕಾರಣ ಮೋಡಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗಿರುವ ಅಲ್ಪಜ್ಞಾನ.

ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಕಾಣುವಷ್ಟು ಮೋಡಗಳು ಸರಳ ವಲ್ಲ, ಬಿಡಿಸಲಾಗದ ಒಗಟುಗಳಿದ್ದಂತೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಳೆದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಹವಾಮಾನ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆ.  ಪ್ರಕೃತಿ ಸದಾ ತನ್ನ ಒಡಲಲ್ಲಿಯ ಏರುಪೇರುಗಳ ಕುರಿತು ಮುನ್ಸೂಚನೆ ನೀಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ.  ಸ್ಪಷ್ಟ ಸುಳಿವು ನೀಡದಿದ್ದರೂ ಪರೋಕ್ಷ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನಂತೂ ನೀಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು  ನಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಧ್ರುವಗಳಲ್ಲಿ ವೇಗವಾಗಿ ಕರಗುತ್ತಿರುವ ನೀರ್ಗಲ್ಲುಗಳು ಪರಿಸರ ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಪರೋಕ್ಷ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಗಂಟೆ. ಅದು ನೀಡುವ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ವಿಧಾನ ಮಾತ್ರ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಜಾಗತಿಕ ತಾಪಮಾನ ಹೆಚ್ಚಳ, ಹವಾಮಾನ ವೈಪ ರೀತ್ಯ ಸೇರಿದಂತೆ ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಾಗುವ ಬದ ಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ತಡೆಯಲು ನಮ್ಮಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.  ಪರಿಸರ ಆಗಾಗ ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಅಪಾಯದ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಗಂಟೆ  ಗ್ರಹಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅಪಾಯ ಕಾದಿದೆ.

ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆ  ಯಾವುದು?
ಖಂಡಿತ ಮೋಡಗಳು. ಮೋಡಗಳ ಪರಿಚಲನೆ, ಆವರ್ತನೆಯನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಸವಾಲಿನ ಕೆಲಸ. ತಾಪಮಾನ ಊಹಿಸದಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಮೋಡ ಅಥವಾ ಮಳೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಭವಿಷ್ಯ ನುಡಿಯುವುದು ಸವಾಲಿನ ಕೆಲಸ. ಮೋಡ ಮತ್ತು ಮಾರುತಗಳು ಚಲನಶೀಲ ಗುಣದಿಂದ ಹಠಾತ್ ತಮ್ಮ ದಿಕ್ಕು, ಪಥ ಬದಲಿಸುವ ಕಾರಣ ಊಹೆ ಕಷ್ಟ. ಮೋಡಗಳು ಮತ್ತು ತಾಪಯುಕ್ತ ವಿಕಿರಣದ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧ ಇನ್ನೂ ತೊಡಕಿನದು.

ಭೂ ಮಂಡಲದ ಹವಾಮಾನದ ಸಂಕೀರ್ಣ ಸ್ವರೂಪ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಗೊಂದಲ ಮೂಡಿ ಸಿದೆ. ಭೂಮಿ, ವಾಯುಮಂಡಲ ಹಾಗೂ ಸಾಗರಗಳ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಉಪಗ್ರಹಗಳಂತಹ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಈ ದಿಸೆಯಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ನೆರವಾಗುತ್ತಿದೆ. ವಾತಾವರಣದ ಮೇಲೆ ಮೋಡಗಳ ಪ್ರಭಾವ ಏನು?
ಭೂಮಂಡಲದ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೂ ಮೋಡಗಳಿಗೂ ನೇರವಾದ ಸಂಬಂಧವಿದೆ. ಹಗಲು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯ ನಿಂದ ಭೂಮಿಯತ್ತ ಹೊರಡುವ ವಿಕಿರಣಗಳನ್ನು ಮೋಡಗಳು ತಡೆದು ಮರಳಿ ಪ್ರತಿಫಲನಗೊಳಿಸುವ ಕಾರಣ ವಾತಾವರಣ ತಂಪಾಗುತ್ತದೆ.  ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಭೂಮಿಯಿಂದ ಹೊರ ಹೊಮ್ಮುವ ‘ಇನ್ಫ್ರಾರೆಡ್‌’ ಕಿರಣ ಗಳು ಮೋಡಗಳಿಂದಾಗಿ ಮರಳಿ ಭೂಮಿಗೆ ಪ್ರತಿಫಲನ ಗೊಳ್ಳುವ ಕಾರಣ ವಾತಾವರಣ ಬಿಸಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಭೂಮಿ ಮತ್ತು ಸೂರ್ಯನಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ವಿಕಿರಣಗಳ ಜತೆ ಮೋಡಗಳ ಸಂಬಂಧ  ಸಂಕೀರ್ಣವಾದದ್ದು. 

ಮಾನ್ಸೂನ್ ಮಾರುತಗಳಿಗೂ ಈ ಮಾತು ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆಯೇ?
ಮಾನ್ಸೂನ್ ಮುನ್ಸೂಚನೆಗಳ ವೈಫ಼ಲ್ಯದ ಅಥವಾ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯ ಮೂಲ ಕಾರಣವೂ ಕೂಡ ಮೋಡಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗಿದ್ದ ಅಲ್ಪಜ್ಞಾನವೇ ಕಾರಣ. ಭಾರತೀಯ ಹವಾಮಾನ ತಜ್ಞರು ಮತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ವಿಶ್ವದ ಎಲ್ಲ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳೂ  ಈ ಮಾರುತಗಳನ್ನು  ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಊಹಿಸಲು ವಿಫಲವಾಗಿದ್ದಾರೆ. 

ಭಾರತೀಯ ಹವಾಮಾನ ತಜ್ಞರು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ  ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಒಳ್ಳೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಅಲ್ಲ. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ತಮ್ಮ ಅಗತ್ಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ನಾವು ನಮ್ಮದೇ ಕಾರ್ಯಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಉತ್ತಮ. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರಲ್ಲಿ ತಾಪಮಾನದ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ಹೆಚ್ಚು ಮಳೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕಡಿಮೆ. ತಾಪಮಾನ ಮುನ್ಸೂಚನೆ ನೀಡುವುದು ಬಹು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಳ ಆದರೆ ಮಳೆ, ಮೋಡಗಳ ವಿಷಯ ಸಂಕೀರ್ಣ.

ಶತಮಾನಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ ಪಂಚಾಂಗಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನುಡಿಯುವ ಹವಾಮಾನ ಮತ್ತು ಮಳೆ ಕುರಿತ ಭವಿಷ್ಯ ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕರಾರುವಾಕ್ಕು ಆಗಿರುತ್ತದೆ? ಇವುಗಳ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆ ಎಷ್ಟು? ಪಂಚಾಂಗ ಮತ್ತು ಹವಾಮಾನ ಇಲಾಖೆಯ ಮಾಹಿತಿಗಳ ಪರಸ್ಪರ ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತಾಳೆಯಾಗುತ್ತವೆ?
ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಪಂಚಾಂಗ ಅಥವಾ ಹವಾಮಾನ ಇಲಾಖೆ ನೀಡುವ ಮಾಹಿತಿ ನಂಬಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ರೈತರು ಕೃಷಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮಳೆ, ಮಾರುತ, ಹವಾಮಾನದ ಬಗ್ಗೆ  ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಜ್ಞಾನ ಅವರಿಗೆ ಬಳುವಳಿಯಾಗಿ ಬಂದಿದೆ.  ಮೋಡಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಭವಿಷ್ಯ ನುಡಿಯುವ ಪಂಚಾಂಗ ರಚಿಸಿದವರಿಗೆ ಯಾವ ಜ್ಞಾನವೂ ಇದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಲಾರೆ.   ಆದರೆ, ಹವಾಮಾನ ಇಲಾಖೆಯ ಅಂಕಿ, ಅಂಶಗಳು ಮತ್ತು ಪಂಚಾಂಗದ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡಿದಾಗ ಒಂದೊಕ್ಕೊಂದು ತಾಳೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲ ಮೋಡಗಳು ಮಳೆ ಸುರಿಸುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಮೋಡಗಳ ಜೀವಿತ ಪ್ರಮಾಣ  ಕಡಿಮೆ. ಮೋಡಗಳು ಘನೀಕರಿಸಿದ ದ್ರವ.   ಮೋಡ ಕರಗಿ  ಮಳೆಯಾಗುವ ಕ್ರಿಯೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅದ್ಭುತ ರಾಸಾಯನಿಕ ಕ್ರಿಯೆ. ಸಾಗರ ಮೇಲ್ಮೈ ತಾಪಮಾನ ಮತ್ತು ಹವಾಮಾನ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕಾಗಿ ಇಸ್ರೊ ಕಳಿಸಿರುವ ಉಪಗ್ರಹಗಳಿಂದ ಏನಾದರೂ ಲಾಭವಾಗಿದೆಯೇ?
ಖಂಡಿತ. ಬಹಳ ಲಾಭವಾಗಿದೆ. ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಒಡಿಶಾ ದಲ್ಲಿ ಬೀಸಿದ ಚಂಡಮಾರುತದ ಬಗ್ಗೆ ಉಪಗ್ರಹಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಭಾರತೀಯ ಹವಾಮಾನ ಇಲಾಖೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ನಿಖರ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಿತ್ತು.   2013ರಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ, ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶದ ಕರಾವಳಿಗೆ ‘ಫೈಲಿನ್’ ಚಂಡಮಾರುತ ಅಪ್ಪಳಿಸಿದಾಗ ಹವಾಮಾನ ತಜ್ಞರ ಸಮಯೋಚಿತ ನಿಖರ ಮಾಹಿತಿಯಿಂದ ಸಾವಿರಾರು ಜನರ ಜೀವ ಉಳಿಯಿತು. ಉಳಿದೆಲ್ಲ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ವಿಫಲರಾದಾಗ ನಾವು ಕರಾರುವಾಕ್ಕು ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಲು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದೆವು.

ಆದರೆ, ಅದೇ ಉತ್ತರಾಖಂಡದಲ್ಲಿಯ ವರ್ಷಸ್ಫೋಟದ ಬಗ್ಗೆ ಮುನ್ಸೂಚನೆ ನೀಡಲು ನಾವು  ವಿಫಲರಾದೆವು.  ಹವಾಮಾನ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಊಹಿಸಲು ನೆಲ​-ಜಲ​-ಗಾಳಿ ನಡುವಿನ ಪರಸ್ಪರ  ಸಂವಹನ  ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ​ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ. ಹವಾಮಾನ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯ ಕೆಲಸ  ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗಿದ್ದು ಮಾನವ​ ನಿರ್ಮಿತ ಉಪಗ್ರಹ ಮತ್ತು ಸುಧಾರಿತ ವಿಜ್ಞಾನ-ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ನೆರವಿನಿಂದ ಹವಾಮಾನವನ್ನು ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಅಂದಾಜಿಸಬಹುದು. 

ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದಾಗ ಅಮೆರಿಕ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟನ್‌ ಹವಾಮಾನ ತಜ್ಞರು ನಿಖರ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಪ್ರತೀತಿ ಇದೆ.
ಉತ್ತರದ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಉಷ್ಣ ವಲಯ ವಾತಾವರಣ ಭಾರಿ ಸಂಕೀರ್ಣತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದೆ. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಮತ್ತು ಐರೋಪ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ವಾತಾವರಣದ ಅಧ್ಯಯನ ತುಂಬಾ ಸುಲಭ. ಆದರೆ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಾಗಲ್ಲ. ಆದರೂ, ಅಮೆರಿಕ ಹಾಗೂ ಬ್ರಿಟನ್ ಹವಾಮಾನ ತಜ್ಞರು ಮತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ನಿಖರವಾದ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಲು ವಿಫಲರಾದ ನಿದರ್ಶನಗಳಿವೆ.

ಕೃತಕ ಮೋಡಗಳ ನಿರ್ಮಾಣದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿ
ಮೋಡಗಳ ಕುರಿತಾದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಅಧ್ಯಯನ 1960ರಿಂದ  ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಅವೆಲ್ಲ ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ ಪ್ರಯೋಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ, ಪ್ರಯೋಗಾಲಯದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ  ಕೃತಕ ಮೋಡಗಳು ನೈಜ ಮೋಡಗಳನ್ನು ಹೋಲುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅವುಗಳಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ  ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ 70ರ ದಶಕದ ವೇಳೆಗೆ  ಕೃತಕ ಮೋಡಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ  ಪ್ರಯತ್ನ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು.

1980ರಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ನಾನು ಮುಂದುವರೆಸಿದೆ. ನಾವು ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಮೋಡಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಕೃತಕವಾಗಿ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಹಂತಕ್ಕೆ ಯಶಸ್ವಿಯಾದೆವು. ಕೃತಕ ಮೋಡಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ ನಿಜಕ್ಕೂ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ. ಈಗೀಗ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಗಳಿಗಿಂತ  ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ಗಳ ನೆರವಿನಿಂದ ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರ ಸೃಷ್ಟಿ (virtual simulation) ಸುಲಭವಾಗಿದೆ.

ಪುರಾತನ ಭಾರತೀಯ ವಿಜ್ಞಾನ  ಕ್ಷೇತ್ರದ ಸಾಧನೆಗಳ ಕುರಿತು 500 ಪುಟಗಳ ಬೃಹತ್ ಗ್ರಂಥ ಬರೆಯಲು ನಿಮಗೆ ದೊರೆತ ಪ್ರೇರಣೆ ಏನು?
ಪರಿಸರದ ಬಗೆಗೆ ನಮ್ಮಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ದ್ರುಷ್ಟಿಕೋನದ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಪುಸ್ತಕ ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ. ವಿಜ್ಞಾನದ ಜತೆಗೆ ಭಾರತೀಯ ಕಲೆ, ಕಾವ್ಯ, ಸಾಹಿತ್ಯ  , ಇತಿಹಾಸವನ್ನೂ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಅದರ್ಂತೆಯೇ ಅಮೆರಿಕದ ಒಬ್ಬ ವಿಜ್ಞಾನಿಯ ಜತೆ ಸೇರಿ ವಿಜ್ಞಾನ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಭಾರತೀಯರ ಕೊಡುಗೆಯ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸುವ  ‘ಎನ್‌ಸೈಕ್ಲೋಪಿಡಿಯಾ ಆಫ್‌ ಇಂಡಿಯನ್ ಸೈನ್ಸ್‌’ ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕವನ್ನೂ  ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ. ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆದ ನಮ್ಮ ಪೀಳಿಗೆಯವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಚೀನ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪರಂಪರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವ ಅಜ್ಞಾನವೇ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೇರಿಸಿತು.
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಗವಿಸಿದ್ದಪ್ಪ ಬ್ಯಾಳಿ

Interview: D P Biradar on Agricultural R&D

http://www.rediff.com/news/interview/this-is-indias-biggest-challenge-did-you-know-about-it/20150421.htm

This is India's biggest challenge. Did you know about it?

Last updated on: April 21, 2015 09:37 IST

'Any new technology, either before or soon after its release, will face severe criticism by one or the other segment of society. It is only after seeing the benefits of new technology for themselves that our farmers accept it.'

'The arable land in India is not increasing and currently hovers at around 140, 145 million hectares.'

'Today, Indian agriculture has to work towards achieving nutritional security.'

Scenes from Krishi Mela UAS Dharwad Sep 2014

The College of Agricultural Sciences was founded nearly 70 years ago by renowned scientist S W Menshinkai in the appropriately named Yettinagudda (Hill of Bullocks) on the outskirts of Karnataka's cultural capital, Dharwad.

It took another four decades for it to become a full fledged university -- UAS Dharwad.

It has, to date, released over 200 new varieties of crops.

Its annual farmers's exhibition, the Krishi Mela, attracts over a million progressive farmers and is the largest of its kind in India.

Recognised as a leading institutions in India that has consistently engaged in high quality research, teaching and extension among farmers, the university today faces new challenges.

Plant biotechnologist Dr D P Biradar is the new vice-chancellor at the university. His dream is to take forward the path-breaking work done by the university so far and make it a globally known institution that serves the needs of local farmers.

He discussed the challenges facing agricultural research with Shivanand Kanavi.

What are the current challenges in agricultural research and education in India?

Post Independence, Indian agriculture -- which was traditional and focused on subsistence -- was unable to meet the food demand of a fast growing population. This forced India to go with a begging bowl to the world for food aid.

During the Green Revolution that was started in the sixties and seventies, the priority of the government was to produce more food. Thus, semi-dwarf wheat varieties from Mexico and chemical fertilisers were introduced in the Indo-Gangetic plains and, later, elsewhere.

The Green Revolution was a success story and helped us achieve national food security.

Today, Indian agriculture has to work towards achieving nutritional security.

I believe technological intervention is the only option to achieve both national food and nutritional security.

The arable land in India is not increasing and is currently hovering at around 140, 145 million hectares.

Therefore, it is not just important to grow only high yielding crop cultivars (a plant created and maintained through cultivation); it should be of better quality as well.

Any new technology, either before or soon after its release, will face severe criticism by one or the other segment of society. It is only after seeing the benefits of new technology for themselves that our farmers accept it. A good example of this is Bt cotton.

How were you able to convince farmers about Bt cotton?

When genetically modified crops were introduced in India, there was -- like elsewhere around the world -- a lot of hue and cry.

I remember similar, unscientific objections to hybrid crops released in the seventies.

Many environmental groups and farmers associations strongly opposed the introduction of any kind of GM crop, including Bt cotton. Some farmers' associations went around burning Bt cotton trial fields across Karnataka and elsewhere in India.

Even though cotton is mainly grown for fibre and not consumed directly by human beings, cotton seed cake is fed to animals. There were questions as to whether Bt cotton seed was good enough for cattle and bird feed.

Today, after of constant testing and evaluation on farmers's fields, Bt cotton is accepted by cotton growing farmers. Over 90 per cent of the cotton acreage in India is Bt cotton and farmers, both under rain-fed and irrigated conditions, have seen higher yields.

What are the advantages of Bt technology in cotton?

The yields are higher. It has greatly reduced the use of pesticides, especially for the pest known as bollworm.

Earlier, farmers needed to spray pesticides at least 18, 20 times to prevent a bollworm attack. With Bt, you need hardly one or two.

Even for scientists, it is amazing to see that when you keep a few Bt Cotton leaves among a bunch of bollworms in a lab, the worms start dying in front of your eyes after eating the leaves.

It has helped reduce environmental pollution by lowering the usage of pesticide against bollworms.

What are your university's plans regarding cotton?

UASD's work in cotton is well known the world over. We have been working on Bt technology for quite some time and I am confident that, when Bt cotton seeds are introduced in the market by public sector research (companies), we will be in the front ranks.

We have even developed, through GM technology, cotton varieties in blue, brown and peach.

Similar efforts should be made to make sure that safe GM brinjal and other food crops are developed and popularised.

We are now concentrating on Bt cotton hybrids. We are also developing Bt cotton varieties suited to high density cultivation.

Unlike Bt hybrids, when Bt varieties are released, the seeds can be reused by farmers. They need not go back to the seed marketing firms. Thus, we help farmers in the long-run.

Can Bt cotton varieties compete with Bt cotton hybrids?

Yes, of course. Our varieties are well adapted to local environments, including limited water environments and both rain fed and dry land. Therefore, they would definitely perform well.

Karnataka is supposed to be the second-most water stressed state after Rajasthan. What are you doing about that?

Dryland is another major area where new technological interventions are required to adapt to abiotic stress (hot and dry climates).

This includes drought tolerant crop cultivars and the introduction of drought resistant genes, rain-water harvesting, soil conservation and mechanisation that is suited to the small holdings of Indian farmers.

We are weak in agricultural engineering, so I see a greater opportunity to work with engineering colleges.

The collaboration between plant biologists and engineers should address the problems related to labour scarcity and the mechanised cultivation and harvesting of agricultural crops.

What about intellectual property rights for the research and development done by your university?

UAS Dharwad has released over the years over 200 varieties, but we neglected registering many of them. Now, we are registering all the varieties released by us.

We will seek the law university's help in strengthening our IPR cell.

How are you developing international collaborations?

We have now revamped our university Web site (external link), highlighting our research accomplishments and scientific publications to increase its global visibility and explore scientific collaborations with outside institutions.

UAS Dharwad has quite a few Memorandums of Understanding with outside institutions like Texas A&M and Cornell University in the US; McGill and University of Manitoba in Canada and many others, including some African institutions.

We have established an International Centre for Agricultural Development here in Dharwad and have identified six themes for research with global partners.

We want to develop collaborations with Asian and African partners. For example, we now have MoUs with China and LUANAR, Malawi. In fact, we have been attracting students from Africa and the Middle East regularly.

A minute fraction of agriculture graduates go back to farming. What measures are being taken by UASD so that more graduates go back to the farm and use their knowledge?

This is an issue

( Plant biotechnologist and vice-chancellor, UASD, Dr D P Biradar).

The government recently started a two-year diploma course in agriculture, which is picking up well. However, the number of graduates returning back to the farm is still very small. New, out-of-the-box ideas are required to change this situation.

We are encouraging our graduates to work closely with their farming families.

I think both agriculture graduates and diploma holders need to be provided with credit by the banks so that they are encouraged to take up farming or agriculture-related enterprise.

I am floating this idea at the government level; hopefully, they will consider it. We have also started an incubator here develop agri-business ideas from our alumni and others into enterprises.

We are now importing 13 million tons of edible oil. What is UASD's contribution in the oilseed mission?

Our university has done good work on oilseed crops -- peanut, sunflower and soybean.

We have new and large scale oilseed seed production activities to popularise the cultivation of oilseed crops. This is being done in peanut (higher yield), soybean (rust resistant) and safflower (mechanisation).

Further, our seed unit is doing great job in supplying quality seeds to the farmers of Karnataka and across India.

(Shivanand Kanavi is a theoretical physicist, senior journalist, author and former vice-president, TCS.)